აპოლონ მუსაგეტი
 
„აპოლონი“ ჯორჯ ბალანჩინმა იგორ სტრავინსკის მუსიკაზე 1928 წელს, დიაგილევის დასისათვის დადგა. ბალეტი ხელოვნების და სილამაზის დიად ძალას უმღერის. ზევსისა და ლეტოს ვაჟი - აპოლონი ეუფლება ცეკვისა და არფაზე დაკვრის ხელოვნებას, რაშიც მას სამი მუზა: კალიოპე - ეპიკური პოეზიის მუზა, პოლიჰიმნია - ჰიმნების, სახოტბო პოეზიის, სიტყვის, პანტომიმის მუზა და ტერფსიქორე - ცეკვის მუზა ეხმარებიან, რომლებიც ეპაექრებიან ერთმანეთს ცეკვაში. მაგრამ მხოლოდ აპოლონს შეუძლია იდეალური სრულყოფილება. ამ ბალეტის დადგმით 24 წლის ბალანჩინმა  საერთაშორისო აღიარებას მიაღწია და თანამშრომლობა დაიწყო იგორ სტრავინსკისთან, რომელიც მთელი მისი შემოქმდებითი ცხოვრების მანძილზე გაგრძელდა. „აპოლონ მუსაგეტი“  ბალანჩინს საკუთარ შემოქმედებით ცხოვრებაში შემობრუნების წერტილად მიაჩნდა.
 
 
კონჩერტო ბაროკო
 
Concerto Barocco  შესახებ ბალანჩინი ამბობდა: „თუკი ქორეოგრაფი კლასიკური ცეკვის განვითარებაში მუსიკის განვითარების შესაბამისობას ხედავს და ორივე შესწავლილი აქვს, ის დიადი მუსიკალური ნაწარმოებიდან მუდმივ შთაგონებას მიიღებს“.
 
ბალეტის პირველ ნაწილში ორი ბალერინა ვიოლინოს განასახიერებს, რვა მოცეკვავე ქალი კი მათ კომპანიას უწევს. მეორე ნაწილში მამაკაცი მოცეკვავე წამყვან ბალერინებს პა დე დე-ში უერთდება. ფინალურ ალეგროში კი ანსამბლის სრული შემადგენლობა ბახის მუსიკის ცვალებად ხასიათს და რითმულ სიცოცხლისუნარიანობას გამოხატავს.
 
Concerto Barocco თავდაპირველად ბალანჩინი ამერიკის საბალეტო სკოლაში რეპეტიციებისთვის იყენებდა; ის „ამერიკის საბალეტო ქარავანის“ ანსამბლმა სამხრეთ ამერიკის ისტორიულ ტურნეზე წარმოადგინა, მოგვიანებით კი მონტე კარლოს რუსული ბალეტის რეპერტუარის ნაწილი გახდა. 1951 წელს ბალანჩინმა თავდაპირველი კოსტიუმები შეცვალა და მოცეკვავეები სავარჯიშო სამოსში გამოაწყო, რაც ალბათ თანამედროვე ბალეტებში მის მიერ გამოყენებული კოსტიუმების პირველი მაგალითი იყო. 1948 წლის 11 ოქტომბერს  Concerto Barocco  „ნიუ იორკ სითი ბალეს“ პირველ პროგრამაში შეტანილი სამი ბალეტიდან ერთ-ერთი იყო.
 
 
 
სიმფონია დო მაჟორი
 
 „სიმფონია დო მაჟორი“ ბიზემ პარიზის კონსერვატორიაში შარლ გუნოსთან სწავლის დროს, 17 წლის ასაკში შექმნა. ხელნაწერი ათწლეულების განმავლობაში დაკარგულად ითვლებოდა და მხოლოდ 1933 წელს, კონსერვატორიის ბიბლიოთეკაში აღმოჩენის შემდეგ გამოქვეყნდა. ბალანჩინმა დაკარგული პარტიტურის შესახებ პირველად იგორ სტრავინსკისაგან შეიტყო. ქორეოგრაფს მხოლოდ ორი კვირა დასჭირდა პარიზის ოპერის საბალეტო დასთან ბიზეს სიმფონიაზე ერთმოქმედებიანი ბალეტი დაედგა, რომელსაც „ბროლის სასახლე“ უწოდა. ბალეტის პრემიერა 1947 წელს გაიმართა, იმ პერიოდში, როდესაც ბალანჩინი გრანდ ოპერის მიწვეულ ბალეტმაისტერად მუშაობდა. მომდევნო წელს ბალეტი ბალანჩინმა „ნიუ იორკ სითი ბალეს“ პირველივე პროგრამაში შეიტანა სადაც მან დეკორაციებიც და კოსტიუმებიც გაამარტივა და სახელწოდებაც შეუცვალა. ამ დღიდან ბალეტს  Symphony in C  ეწოდება.