ჯორჯ ბალანჩინის ბალეტების დადგმა განხორციელდა ჯორჯ ბალანჩინის ფონდთან თანამშრომლობით და შეესაბამება ბალანჩინის სტილსა და ბალანჩინის ტექნიკას (Balanchine Style^© and Balanchine Technique^©).

სერენადა - ცეკვა მთვარის შუქზე
 
ბალეტი „სერენადა“ გახლავთ ამერიკის შეერთებულ შტატებში ჩემი პირველი ნამუშევარი. ამერიკაში ჩასვლიდან სულ მოკლე ხანში, ლინკოლნ კირსტაინთან და ედუარდ მ. მ. უორბურგომთან ერთად, ნიუ იორკში ამერიკის საბალეტო სკოლა გავხსენი. პროგრამაში სასცენო ოსტატობის საღამოს გაკვეთილები ჩავსვი, რადგან მოსწავლეებისათვის მეჩვენებინა, როგორ განსხვავდება სცენაზე გამოსვლა კლასში მუშაობისაგან. „სერენადა“ გახდა იმ გაკვეთილების შედეგი, რომელსაც მე ვაძლევდი...

ბევრი ფიქრობს, რომ ეს ბალეტი გარკვეულ სიუჟეტს ატარებს. ეს ასე არა არის. მასში მოცეკვავეები შესანიშნავი მუსიკის თანხლებით უბრალოდ მოძრაობენ. ერთადერთი სიუჟეტი ამ ბალეტისა – ეს არის სერენადის მუსიკა, თუ გნებავთ – ეს არის ცეკვა მთვარესთან ერთად.
 
იმის მიუხედავად, რომ ჩაიკოვსკის პიესა არ იყო გათვალისწინებული ბალეტისათვის, მისი ოთხივე ნაწილის საცეკვაო ხასიათი სხვადასხვა ემოციისა და სიტუაციის არსებობის საშუალებას იძლევა. ამიტომაც, იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ბალეტს აქვს თავისი სიუჟეტური საფუძველი და მაყურებელი მასში ხედავს და ასხვავებს თავის მუსიკას და თავის ცეკვას. „სერენადამ“ რამდენიმე რედაქციული ცვლილება განიცადა.
 
(ჯორჯ ბალანჩინის წიგნიდან „ას ერთი მოთხრობა დიდ ბალეტზე“
ფ. მეისონთან თანაავტორობით)
 
 
 
Concerto Barocco
 
Concerto Barocco-ს შესახებ ბალანჩინი ამბობდა: „თუკი ქორეოგრაფი კლასიკური ცეკვის განვითარებაში მუსიკის განვითარების შესაბამისობას ხედავს და ორივე შესწავლილი აქვს, ის დიადი მუსიკალური ნაწარმოებიდან მუდმივ შთაგონებას მიიღებს“.
 
ბალეტის პირველ ნაწილში ორი ბალერინა ვიოლინოს განასახიერებს, რვა მოცეკვავე ქალი კი მათ კომპანიას უწევს. მეორე ნაწილში მამაკაცი მოცეკვავე წამყვან ბალერინებს პა დე დეში უერთდება. ფინალურ ალეგროში კი ანსამბლის სრული შემადგენლობა ბახის მუსიკის ცვალებად ხასიათს და რითმულ სიცოცხლისუნარიანობას გამოხატავს.

ბალეტს თავდაპირველად ბალანჩინი ამერიკის საბალეტო სკოლაში რეპეტიციებისთვის იყენებდა; ის „ამერიკის საბალეტო ქარავანის“ ანსამბლმა სამხრეთ ამერიკის ისტორიულ ტურნეზე წარმოადგინა, მოგვიანებით კი მონტე კარლოს რუსული ბალეტის რეპერტუარის ნაწილი გახდა. 1951 წელს ბალანჩინმა თავდაპირველი კოსტიუმები შეცვალა და მოცეკვავეები სავარჯიშო სამოსში გამოაწყო, რაც ალბათ თანამედროვე ბალეტებში მის მიერ გამოყენებული კოსტიუმების პირველი მაგალითი იყო. 1948 წლის 11 ოქტომბერს Concerto Barocco ნიუ იორკ სითი ბალეს პირველ პროგრამაში შეტანილი სამი ბალეტიდან ერთ-ერთი იყო.
 
 
მოცარტიანა
 
ჯორჯ ბალანჩინის მიერ 1933 წელს თავისი პატარა დასისათვის („ბალე 33“), პარიზში, დადგმული ბალეტის „მოცარტიანას“ მუსიკალური საფუძველი გახდა პიოტრ ჩაიკოვსკის მიერ გაორკესტრებული ვოლფგანგ ამადეუს მოცარტის საფორტეპიანო პიესები. ეს იყო მისი პირველი შეხვედრა პეტრე ჩაიკოვსკის მუსიკასთან. იმავე წელს ბალანჩინი ნიუ-იორკში გადავიდა, სადაც მოკლე დროში დადგა ამ ბალეტის შეცვლილი ვერსია.
 
1981 წელს ჯორჯ ბალანჩინმა ამ ბალეტის ახალი რედაქცია წარმოადგინა. მისი მეორე „მოცარტიანა“ შექმნილი იყო ისეთი მაყურებლისათვის, რომელიც აფასებდა და კარგად იცნობდა XX საუკუნის კლასიკურ ბალეტს. ეს კამერული ხასიათის ნაწარმოები ჯორჯ ბალანჩინის შემოქმედებაში ერთ-ერთი უკანასკნელი აღმოჩნდა მსგავსად მოცარტის „რეკვიემისა“ და ჩაიკოვსკის  მეექვსე სიმფონიისა.

ჯორჯ ბალანჩინი, ბალეტის პრემიერიდან ორი წლის შემდეგ, 1983 წლის 30 აპრილს, წმინდა ლაზარეს ხსენების დღეს გარდაიცვალა. იმ დღეს ლინკოლნ კირსტაინმა თქვა: „ბალანჩინის სული იმ ქვეყნად მოცარტის, ჩაიკოვსკისა და სტრავინსკის სულებს შეუერთდა, ის რომ დღეს ვცეკვავთ უკვდავს ხდის დიდი მაესტროს სახელს“.
 
პირველი მოცეკვავე, რომელმაც სიუზან ფარელი შეცვალა ბალერინის ამ რთულ როლში, მარია კალეგარი გახლდათ. სწორედ მან და მისმა მეუღლემ - ბარტ კუკმა დადგეს ბალეტი თბილისში.   პრემიერა   მოცარტის გარდაცვალების 250 წლისთავს მიუძღვნა.