Sleight of Hand
 
ამ ნამუშევრის დადგმა შესაძლებელი გახდა გაერთიანებული სამეფოს ცეკვის კონსორციუმის დახმარებით.
 
2007 წელს, სოლ ლეონმა და პოლ ლაითფუტმა შექმნეს ჰაეროვანი ბალეტი Sleight of Hand NDT 2-ის რვა მოცეკვავისთვის, რომლითაც ქორეოგრაფებმა აჩვენეს, რომ მათ ახალი, უფრო თეატრალური გეზი აიღეს. შავი ნაჭრის კედლები, სინათლისა და სიბნელის თამაშის იდუმალ დრამაში, ფონს ქმნიან ორი უჩვეულოდ მაღალი პერსონაჟისთვის, რომლებიც მხოლოდ საკუთარი სიმაღლით, უმალ დომინირებას მოითხოვენ. სცენაზე ბატონობენ ჯგუფები და დუეტები, რომელთაგან ზოგიერთი საორკესტრო ორმოდან - თითქოს სხვა სამყაროდან - ამოდის. ფილიპ გლასის მუსიკის საშუალებით ისინი ხარბად კვებავენ აჩრდილებს, რათა შექმნან ბნელი სამყარო, რომლის დრო და სივრცე დამღუპველი პერსონაჟებითა და უცნაური პერსპექტივებითაა სავსე.
 
 
Mutual Comfort
 
დეტალიზებული და მკაფიოდ განსაზღვრული ბალეტია. მისი გამორჩეული თავისებურება სწრაფი, ნერვული ჟესტებია, როცა მოცეკვავეთა სხეულების ხშირი და ექსტრემალური მოძრაობები შეიძლება პუნქტუაციას მიამსგავსო. კლუგს, როგორც ქორეოგრაფს, აინტერესებს მოცეკვავის ინდივიდუალური გამოცდილების გამოკვეთა ამავე გამოცდილებაში არსებული მიდგომების ხელშეუხებლობის შენარჩუნებით. ასე, რომ მისი ნამუშევარი მიდრეკილია შემოქმედებითი პროცესიდან ამოზრდილი პირადი გამოცდილებების ხაზგასმისაკენ, თავის მხრივ - ეს შემოქმედებითი პროცესი ადამიანური წინააღმდეგობების გაშუქებიდან, სილამაზისა და სპონტანური ირონიის მოულოდნელი მომენტების გადმოცემიდან მომდინარეობს.
 
 
Solo
 
ჰანს ვან მანენმა Solo შექმნა NDT 2-ის სამი მოცეკვავისთვის, რომლებიც განასახიერებენ ერთ მარტოსულ მამაკაცს, სამყაროში საკუთარ ადგილის კიდევ ერთხელ გადაფასებისას. ბახის სავიოლინო სუიტის სწრაფი ტემპი დროის ექსტრაორდინარულ შეგრძნებას მოითხოვს და და, აქედან გამომდინარე, მისი შესრულება მხოლოდ მოცეკვავეებს ერთმანეთთან შენაცვლებითაა შესაძლებელი.
 
Solo შხაპუნებს, ქანაობს, ჩაგაცინებთ აჩქარებულ ტერფებზე. ძახილის ნიშნებივით აწეულ მკლავები, თვალშისაცემი ბრუნები, გარდაუვალად მოღუნული მუხლები და მხიარულება, მავნებლობა, სისწრაფე და მომენტი, რომელთანაც ერთადაც NDT 2-ის მოცეკვავეები წარმოადგენენ ამ ქორეოგრაფიას“. NRC Handelsblad (1997)
 
 
Cacti
 
ალექსანდერ ეკმანი საკუთარ თავს „რიტმის ნარკომანს“ უწოდებს, ვინაიდან მისი ერთ-ერთი სამარკო ნიშანი თანამედროვე ბგერითი ლანდშაფტების შექმნაა.
ამ ნაწარმოებისთვის, რომელშიც მან მხოლოდ კლასიკური მუსიკა გამოიყენა, საჭირო გახდა ჰოლანდიის სიმფონიურ ორკესტრისთვის შუბერტის „სიკვდილი და ქალიშვილის“ გაორკესტრება. ამას გარდა, მოცეკვავეები ორკესტრის ინსტრუმენტები ხდებიან. ეკმანმა ყველა მოცეკვავე გამოიყენა, რომ მაყურებელი გამოეწვია, დაფიქრებულიყო იმ გზაზე, რომლის მეშვეობითაც აღიქმება ხელოვნება